EROL ANTIK

In de klassieke stijl van de Ottomaanse kalligrafie begint de tweede helft van de 17e eeuw te rijpen, terwijl er een nieuwe stijl in de kalligrafiegeschiedenis opkomt, bekend als de "Hafız Osman" (1642-1698) school. Naast boeken en murakkas werden de Aklamı sitte teksten ook gebruikt op inscripties en borden. Deze teksten, die groter dan normaal zijn geschreven, worden celi yazı genoemd. De term celi yazı wordt alleen gebruikt voor muhakkak, sülüs en nesih. De inscripties van de Ulu Camii en de Yeşil Camii in Bursa worden beschouwd als de eerste tekenen van de Ottomaanse celi. De ontwikkeling van celi yazı begon met Ali bin Yahya Sofi. In de 19e eeuw worden er twee scholen in celi yazı genoemd: de Mustafa Rakım en de Mahmut Celalettin scholen. De talik schrift, dat buiten de Aklamı sitte valt, werd door de Iraniërs uitgevonden en naar Anatolië gebracht door de Bukharaanse dervish Abdi, een leerling van de Iraniër Imad. Het Rık’a schrift, dat door de Ottomanen werd ontdekt, werd vanaf het begin van de 19e eeuw op grote schaal gebruikt. De vooruitgang die de Turken in deze decoratieve kunst hebben geboekt, is zo belangrijk dat men zegt: "De Koran werd in Hijaz geopenbaard, in Egypte gelezen en in Istanbul geschreven."